“Beklemek, durmak neler hissettiriyor, vücudunuzda ve zihninizde neler oluyor?” diye başladı eğitmenimiz. Sadece durabilmekti o andaki sihir. Durmakla yetinmeyip yüzeye çıkanları farkettik. Biliyoruz ki, kendimizle kalabilmek çok kolay değil. Vücut, en eski dostumuz ve vücudumuzu durdururken aslında olduğumuz üzere kalmaya çalıştık. Olduğumuz üzere, olduğumuz andaki üzere, öylece.. Atölyemizin ismi; Tadımlık Öz Şefkatli Farkındalık, eğitmenimiz Zeynep Selvili Çarmıklı’ydı. Haftasonlarımı keyif aldığım şeylerle geçirmek isterim işte tam da verdiğim kararın heyecanıyla girdim seminer salonuna cumartesi sabahı. Eğitmenimizi beklerken o an kendimle başbaşa kalarak, etrafı izledim, neler oluyor? Neredeyim? Daha evvel buraya gelmiş miydim? Sanki öz şefkat ile ilgili neler konuşacaktık? Beklemenin meçhullüğü bu sefer heyecanlıydı!
“Eğer arkadaşlarınıza kendinize konuştuğunuz formda konuşsaydınız hiç arkadaşınız kalmazdı.” diye devam ediyordu eğitmenimiz. Düzgün bir arkadaşınızı düşünün, onun acı çektiği vakit ona neler söylüyorsunuz? Artık bir de kendinizi düşünün, acı çektiğiniz anda kendinize neler söylüyorsunuz? Arkadaşımıza, kendimize olduğumuzdan daha şefkatli davranıyoruz. Pekala bunu neden kendimize yapamıyoruz? Ne oluyor da kendimizi zalimce eleştiriyoruz? Şayet acı çektiğimizi farkında değilsek o acıya şefkatli karşılık veremeyiz. Farkında olmadığımız içinde, kendimize “bak tekrar yapamadım, neden yapamadım, neden yapamıyorum, neden benim başıma geldi, aslında daima benim başıma gelir, bende de talih olsa zaten” diyerek onlarca yılların başarısızlığı gözümüzün önüne gelir ve bunlarda acımızın saf halini görmemize mahzur olur, üzerinde katmanlar oluşturur.
O yüzden;
-şuan sıkıntı bir an, herkes acı çekiyor. Acı çekmek hayatın bir modülü,
–kendime nasıl takviye olabilirim, neye gereksinimim var?
Artık kendimize de diğerlerinin bize nasıl davranmasını istiyorsak, biz de kendimize o denli davranalım! Yalnızca acı çektiğimiz anlarda, güç anlarımızda değil, gün içerisinde bi’ an durarak kendimize sormayı unutmayalım, “neye gereksinimim var”. Bu soruyu sordukça hayatımızda oturacak ve şefkatli tarafımıza ulaşacağız. Daha esnek, hayat dolu ve olduğumuz kişiyi engelleyen duvarları yıkıp, uygun bir arkadaşımıza davrandığımız üzere davranabileceğimiz günlere..Sevgiyle,
0 Yorum