Sanırım birinci reddedilişimi o anda yaşadım. Kimi vakit yemeğimi yemedim annem bana küstü, kimi vakit onun istediği üzere giyinmedim, kimi vakitse derslerim gereğince yeterli değildi. Yani annemin bana küsmesi için daima bir sebep vardı. O vakitlere dair hatırladığım, yılın altı ayı onunla tıpkı konutun içinde konuşmadığımız… Bense çocuk aklımla kendimi suçlarken, dünyaya ve kendime olan inancımı nasıl kaybettiğimi fark edemedim. Halbuki oyun oynuyorduk arkadaşlarımla ve bazen küsüyorduk, uzun sürmüyordu. Kesinlikle oyun devam ediyordu. Fakat annemle oyunlarım daima yarım, babam bu mevzuda seyirci zira annem ona da küsüyor ve bu döngü bu türlü sürüp gidiyordu. Liseye gitmeye başladığımda usta bir “küsen” olmuştum. Küsen ve neden küstüğünü bilemeyen…
Atasözü bile var: “Tavşan dağa küsmüş, dağın haberi olmamış”. Küsmek toplumumuzda yaygın gördüğümüz bir davranış biçimi. Karı koca ortasındaki küsme, anne ya da babanın çocuğuna küsmesi, arkadaşa küsmek, öğrencinin öğretmenine küsmesi, hatta hastanın tabibine küsmesi… Pekala bağlantı kurmak yerine neden küsmeyi seçiyoruz, küsme davranışı neye hizmet ediyor, kimlere küsüyoruz? İnsanın herkese, her vakit küsebileceğini biliyoruz lakin bir insanın öbür bir beşere küsebilmesi için onunla birtakım yaşanmışlıklarının olması, bunlara manalar yüklüyor ve bu manalar nedeni ile birtakım beklentilerinin karşılanmıyor olması gerekiyor. Bireyler bunu bağlantı yolu olarak kullanmaya çalışınca sıkıntılar doğuyor. Zira beşerler ortasındaki etkileşimde irtibat kurarken sağlıklı ve olgun yolların yerine olgunlaşmamış bir usul olan küsme davranışı kullanılınca tam tersine iletişimsizlik ortaya çıkıyor. Birey küserek karşısındakine birtakım bildiriler vermeye çalışıp daha da ileriye giderek onu cezalandırmaya çalışıyor. Biliyoruz ki küsmek karşıyı cezalandırmak demektir. Kırgınlık ve öfke söz edilemeyip içe yöneltildiğinde bu türlü bir davranış kalıbı ortaya çıkıyor. Aslında küsen kişi karşısındaki şahsa karşı nasıl da çaresiz olduğunu söz eder. O denli ki tüm sistemler devreden çıkmış ve geriye deva olarak küsmek kalmıştır. Birey bu davranışının kendisine ve karşıya verdiği ziyandan bihaber, karşıdan beklediklerine ulaşmaya çalışır hatta barışmak için birtakım kaideler öne sürebilir: “Şöyle yaparsan barışırım” gibi… Yetişkin birey küsmeyi çocukluğunda öğreniyor. Ebeveynin davranışları ile çocuğuna rol model olduğunu biliyoruz. Şayet ki küsmeyi çocuğuna öğretirse çocuk hayatını bu yolla yönetim edebileceğini düşünüyor. Dahası çocuğa küsmek, onda suçluluk, çaresizlik, telaş ve hatta depresif belirtilere sebep oluyor. Küsmek çocuğu çaresiz bırakıyor ve şartlı seviliyorum fikrini öğretiyor. Yani annemin beni sevmesi için ….. olmalyım, yapmalıyım üzere fikirler aşılıyor. Sevilmiyorum ve değersizim inançlarını alan çocuk şayet kâfi takviyeye hakikat vakitte sahip olamazsa bu inançların da tesiri ile hayatına devam edecek ve ilerleyen yaşlarında kendini ne vakit kıymetsiz ve sevilmez hissetse küsmeyi tahlil yolu olarak kullanmaya çalışacaktır. Sonuç ise: “İletişimsizlik” … Burada anlamamız gereken ana nokta kendi özümüze dönüp neye muhtaçlığımız olduğunu sorgulamaktır. Aşikâr ki küsmek bizde bir şeylere hizmet ediyor. Duygusal gereksinimlerimizi küserek elde edemeyeceğimizi unutmayalım. Yaşadıklarımız karşısındaki beklentilerimizi değerlendirip, bunların ne kadar gerçekçi olduğuna odaklanalım. Asıl gereksinimimiz olanın ne olduğunu anlamaya çalışalım. Küsmek iletişimsizlik getirir. Çocukların orta ara küstüklerini ancak sonra küsme sebeplerini unutup yine irtibat kurduklarını hatırlayın. Olgun olmayan bu formülle çocuklarınıza küserek onları asıl gereksinimlerinden yoksun bırakmayın…
0 Yorum