Yeni yıl tüm yurtta coşkuyla karşılanırken bizim konutta bam öteki bir gelişmenin coşkusu yaşanıyordu. Onur’a yirminci ayda memeyi bıraktırabilmiştim artık. Daha evvel bu hususta başarısızlıkla sonuçlanan bir teşebbüsüm olmuştu, lakin bu sefer kararlıydım ve başardık.
Yirmi aydır akşam sekizde son bulan bir toplumsal hayatım vardı ve ben Onur memeyi bıraktıktan sonra birinci sefer bir arkadaşımla bayan bayana dışarı çıkmıştım. Toplumsal medyada ‘sizin baby showerınız varsa bizim de göğüs bırakma partimiz var’ diye ironik bir paylaşım yapınca fark ettim ki etrafımda tıpkı sancılı süreci yaşayan, muvaffakiyetle sonuçlandıramayan çok anne varmış. Bu yazıyı onlara kitabi bilgiler vermek üzere değil, kararlılıklarını sürdürmede cüret kaynağı olsun ve bu sancılı süreçte yalnız olmadıklarını hissetsinler diye yazıyorum.
Anne sütünün, emzirmenin bebek sıhhati açısından ve anne-çocuk alakası açısından ehemmiyetiyle ilgili vurgular yapmayacağım uzun uzun. Yirmi ay emzirmiş olmamdan buna verdiğim ehemmiyeti anlamışsınızdır zati. Başımda tabiatım müsaade ettiği surece yirmi dört ay emzirmek vardı, kendimi buna hazırlamıştım. İddia edersiniz ki çocuk kelam konusu olunca hiçbir şey evvelden planladığımız üzere olmuyor.
Ek besine geçiş yaptığımızdan beri Onur’la huzursuzluk yaşadığımız tek mevzu yemek fasıllarıydı. İnanın bunu anne tatminsizliğiyle söylemiyorum, daima nazla, azıcık ve seçili besinlerle sürdürmeye çalıştık on dört aydır beslenmesini.Yazımı birinci çoğul şahıs kullanarak yazıyorum zira Onur’un bakımıyla ilgili tüm sorumluluğu annemle birlikte üstleniyoruz. Artık tıkanıyorduk, ona neyi nasıl sevdireceğimizi araştırıyor yeni reçeteler deniyorduk lakin Onur’a hiçbirini yediremiyorduk. Onunla kaliteli vakit geçirme kısmında hassas davranırken yemek seçmesi, o seçtiklerinden de iki kaşık alıp bırakması yüzünden vaktimin birden fazla mutfakta yemek yaparken onu oyalamaya çalışarak geçmeye başlamıştı. O uyuduğunda bana kalacak vakit da denenmiş lakin başarısız olmuş en az iki yemeğin bulaşıklarını toparlamayla geçiyordu. Bu durum ortamızda müdafaaya çalıştığım tüm enerjiyi mahvediyordu. Anne sütüne güvenerek yemeyi reddediyordu lakin gün içinde harcadığı güce de yalnızca anne sütü karşılık veremiyordu. Kâfi beslenmeden göğüs emerek uykuya geçtiği için gece sık sık uyanıyordu. Gece bu sık uyanışlar her seferinde göğüs emdiği ve kalitesiz bir uykuya sebebiyet verdiği için beni bitkin düşürüyor, hudut sistemime düzgün gelmiyordu. Onun sempatik bulduğum hallerine bile vakit zaman tahammülsüz olmaya başladığımı hissettim.
Bunun yanında hepimizin aşikâr rutinlerde motive olmak için kendisine ayırması gereken kişisel toplumsal yaşantıdan da düzgünce uzaklaşmak zorunda kalmıştım. Uykusundan uyandığından sadece emerek uykuya dalabildiği için onu kimseye bırakıp bir yere gidemiyordum. Yaklaşık iki ay evvel birinci göğüsten ayırma denememi yaptım lakin bu denemeyi yaparken vicdanen hala çok ikna olmadığımın farkındaydım ve kararsızlığımı Onur’a da hissettirmiş olmalıyım ki o gece başarısız olduk, göğüs yeniden galip geldi.
Onur’la aramızdaki tatlı güce göğüs düzgünce pürüz oluyordu artık. Bu sefer nitekim kararlıydım ve ikna olmuştum. Başımda tasarladığım üzere yirmi dört ay emziremeyecektim onu evet , fakat dört ay eksik emzirmenin ona vereceği ziyan ve hissettireceği eksiklikle, dört ay daha emerkenki aksayan beslenme ve uyku sisteminin bana ve münasebetiyle ona vereceği ziyanı bir kefeye koyduğumda tüm annelik hislerim bu işin artık son bulması gerektiğine ikna olmuştu. Elbette bu bahiste da herkesin verecek aklı vardı. Kimisi salça sürmekten, kimisi kahve sürmekten, kimisi bant yapıştırmaktan bahsetti. Bırak emdiği kadar emsin diyenler, erkek çocuğunun daha çok emmeye gereksinimi var sen sakın bırakma diyenler, ah ben üç yaşına kadar emzirdim emse daha emzirirdim diyenler bir tarafta ruh sıhhatim bir tarafta sıkışmak üzereydim ki çetin bir kararlılıkla başlattım süreci. Sarı sabır taşı diye bir şey biraz aklımı çeldi, ne olur ne olmaz diye aldım onu da. Bu kararı vermeden evvel ailemle de paylaştım hissettiklerimi ve düşündüklerimi, onlar da desteklemişlerdi. İş çıkışı annemden Onur’u almaya gittim ve Onur’un beni birinci görünce söylediği şey yeniden ‘anne’ değil ‘memeeee’ oldu. Bir biçimde dikkatini öteki şeylere çekmeye çalıştım evvel, daha ısrarcı oldu, ağlama kozunu kullanmaya yeltenince birkaç akşam evvel beni destekleyen annem ortaya girip ‘ay akşam başlarsın Hikaye yazık son bir kez daha versen…’ dese de yılmadım, parti artık başlıyordu. ‘Oğlum göğüsler çok acıyor artık hasta oldu (artık dişleri çıktığı için hakikaten de tahriş olmuştu,çocuğu kandırmış olmadım), süt de bitti artık memede’ diye anlatmaya başladım. Sonra aldım onu gezmeye götürdüm çok sevdiği arkadaşlarımızla buluştuk, hoş vakit geçirdik. Gezerken çok anmadı memeyi. Meskene dönüş vakti gelmişti otomobil kullanırken daima kendimi telkin ediyordum. Başaracaksınız, gerilme, bu onun için de senin için de daha keyifli bir sürecin başlangıcı, evet biraz sancılı olabilir lakin sakin kalırsan bebeğinin de daha kolay atlatmasına yardımcı olursun diye diye geçti yol. Konuta gelince acıkmıştı ve doğal ki bir göğüs isyanı koptu. Şu sabır taşı da neymiş deneyeyim bakayım dedim ve ‘oğlum sana anlattım ya göğüs hasta oldu ve süt artık bitti, şayet acıktıysan sana çok sevdiğin armutlu muhallebiden yapabilirim ’ dedim. Onur evvel göğse baktı, aslında göğsün travmatik bir imgesi yoktu lakin her nedense o göğüste bir şeylerin yolunda gitmediğini düşünmüş olacak ki huzursuz oldu ve emmek istemedi fakat ağlamayı sürdürdü. O ortada ben daima tıpkı net cümlelerle göğüste süt bittiğini, artık ona çok seveceği çok hoş mamalar hazırlayacağımı, artık büyüdüğünü ve sütün ona kâfi olmadığını,bu mamaların onu daha güçlü, sağlıklı yapacağını anlattım. Diş fırçalama, kitap okuma ritüelleriyle geçtik yeniden uyku saatine. Elbette yatakta da ağlama krizleri oldu fakat ben sakinliğimi koruyacağıma kelam vermiştim bir kez, ona inanç vermeliydim. Birebir kolay cümlelerle daima anlattım ona ve sarılıp saçını okşayarak, sırtını severek, öyküler anlatarak uzun da sürse uykuya geçişini sağladım derken yeniden uyandı ve göğüs diye tutturdu bu sefer (psikologlar da ortada makus şeyler yapabilir) uzun mühlet sakinleşmeyince yataktan kalkıp salona geçip baby tv açtık, biraz sakinleşti sonra müzik açtık o orta ben onu kucağımda okşayarak sakinleşmesini destekledim derken müzikle uyuyakaldı kucağımda. Gece tekrar birkaç krizle uyandı lakin tekrar o kolay cümlelerle artık göğsün bittiğini anlattım ve akabinde ona sonraki günün ilgisini çekecek aktivitelerini hikayeleştirerek anlatmaya başladığımda biraz daha sakinleşmişti ve tekrar uykuya daldı. Birinci gece süreci kararlılıkla başlatabilmek benim için kıymetliydi. Öbür günler de vakit zaman tutturmaları oldu lakin ben daima birebir cümlelerle açıklamamı yapıp daha sonra onun ilgisini çekecek öyküler ya da oyunlarla göğse olan ilgisini dağıttım. Süreci başlattığımız birinci günden beri Onur’un beslenmesi çok keyifli bir hal aldı, gece uyanmaları bir ya da ikiye düştü onlarda da su verip uykuya geçiş yapması için saçını okşayıp, itimat cümleleri fısıldayarak yanında oldum.
Sonuç olarak kararımı muvaffakiyetle sonuçlandırmamın anahtar sözleri ‘kararlılık, istikrar, çocuğunu bilmek’ diyebilirim. Kimse sizin ve çocuğunuz için en düzgününü sizden daha çok bilemez, bahsettiğim bizim memeyi bırakma sürecimiz lakin tıpkı tavırları tuvalet eğitimi, uyku eğitimi üzere durumlar için de sergileyebiliriz. Çocuğunuzun ve sizin neye, hangi sebeplerle gereksiniminiz olduğu konusunda evvel siz ikna olmalısınız ki çocuğunuza da itimat verecek duruşu sergileyebilesiniz. Onun için uzun müddettir sürdürdüğü alışkanlığı bırakmak elbette ki çok kolay olmayacak lakin, sizin inanç veren yaklaşımınızla onun bu duruma ahengi kolaylaşacaktır. Alışana kadarki ağlamalarını doğal karşılamalısınız, bu ağlamaları ona ‘kıymak’ üzere değerlendirirseniz hiçbir süreçte muvaffakiyet elde edemezsiniz. Ağlamalarına itimat veren yaklaşımlarla eşlik ederseniz ona zorluklarla baş etme konusunda bir pusula olabilirsiniz. Dilerim bu yazı nasıl yapacağını bilemeyen annelere bir güç yazısı olur. Hepinize güç ve kararlılık diliyorum. Sevgiler…
0 Yorum