Önce sıhhat diye başlamış kelama cetlerimiz. Nitekim de her şeyin başı sıhhat. Kaybedilmesi kolay kazanılması bazen güç yahut imkânsız olan eşsiz bir hazine. Pekala bize verilen bu harika ikramın değerini ne kadar biliyoruz? Onu ne kadar koruyabiliyoruz? Sevdiklerimizle birçok planlarımız ve gayelerimiz varken sağlıklı yaşamakla ilgili gayeler koyuyor muyuz? Yoksa kaybedince mi anlarız değerini?
Yaşadığımız çağ bizden süratli ve ağır olmamızı bekliyor üzere. Caddeler, sokaklar, Alışveriş merkezleri meskenler. Nerdeyse herkes büyük bir koşturmaca içerisinde. Beşerler gerilimli ve meşgul. Sanki nereye bu gidiş ! Ne var ki vakit akıp giderken önceliklerimizi nasıl dizayn ettiğimiz çok değerli. Sıhhatimizi korumak, kendimize ve sevdiklerimize vakit ayırmak zannımca hayatımızın merkezinde olması gerekir. Düşünelim daima birlikte kaçımız bu mevzuda başarılı kaçımız muzdarip. Geçenlerde karşılaştığım bir arkadaşımla karşılaştığımda çocuklarından birinin kilo vermeye karar verdiğini ve ona özel diyet yemekler yaptıklarını söyledi. Ailedeki öbür bireylerinde kilo sorunu olduğunu fakat diyet düşünmediklerini söz etti. Nedenini sorduğumda yemek zevklerinin hamur işleri ve tatlı yüklü olduğunu ve bundan vazgeçemeyeceklerini söyledi. Bu noktada iki kıymetli faktör dikkatimi çekti. Birincisi ailenin beslenmeye bakışı, geliştirdikleri ortak hâkim kültür sıhhatsiz beslenmeyi pekiştiriyor. İkincisi ise bir üyenin farklı beslenmeye başlaması ile onu yalnız bir çabaya itip adeta pes etmesini sağlamaya çalışmaktı. Beslenme alışkanlıklarının ruhsal manaları olduğunu daima vurguluyoruz. Burada ne kadar sağlıklı beslenme kararları alınsa da bir mühlet sonra ailenin yerleştirdiği beslenme kültürü yine devreye girecektir. Zira bireyin mana verdiği haz aldığı onlardır. Bir küme yengeç sepete konulduğunda kimileri dışarı çıkmaya çalışır. Birinci üst çıkıp kıskaçlarıyla kurtulmaya çalışana aşağıdan yetişen bir yengeç tutunur. Ona da öbürleri tutunur. Böylelikle birkaç yengeci birebir an da üst taşıyamayan yengeç aşağı düşer. Sonra bir öteki yengeç tıpkı biçimde üst tırmanır. Onu da sonradan tutunanlar aşağı çekerler. İşte bu yengeçler aile içinde de olunca bir üyenin beslenme alışkanlığını değiştirmesi çok çok zorlaşır.
Sağlık ve sağlıklı beslenme bir kişi için gerekli değil hepimiz için gerekli ve değerlidir. O halde şayet mevcut alışkanlıklarımız hakikaten ziyanlı ise yararlı lakin haz alabileceğimiz yeni alışkanlıklar edinemez miyiz? Bence bu mümkün. Şayet kararları birlikte alır ve birlikte uygularsak yeni bir beslenme kültürü oluşturabiliriz. Hepimiz için sağlıklı ve yanlışsız beslenme kültürü. Sağlıcakla kalınız…
0 Yorum