Durakta Bekleyenler

“Emekli olayım her şeyi bırakıp gideceğim buralardan, hayatımı yaşayacağım.” “Tam yaşayacağı

zaman hasta oldu.” “Emekli de olmuştu, artık hayatını yaşayacaktı, erken gitti bu dünyadan.”

Bu cümleler birçoğumuz için hayli tanıdık olmalı. Tanıdık lakin ne kadar gerçekçi diye üzerinde

düşünülmesi gereken tabirler olduğunu bilmekte yarar var. Yaşarken yaşanır hayat, tam yaşayacağı

zaman diye bir fikir ya da durum olmamalı. Yaşarken güzelleştirmeli hayatı, yaşarken keyif almalı

hayattan ve nitekim yaşamalı.

Çalışırken günleriniz daha pazartesiden hafta sonunun hayaliyle mi geçiyor? Sabah işe geldiğinizde

öğle tatiline ne kadar kaldığı, öğlenden sonra da mesai bitimine kaç saat kaldığı konusu gündeminizde

önemli bir yerde mi? “Öğlen olsa da çıksak, akşam olsa da gitsek” dilekleriyle geçen günler, haftalar,

aylar, yıllar ve bir ömür tahminen de. Mesleğinin başında tüm haftayı hafta sonunu beklerken tüketenler

gibi vakit ilerledikçe kendinizi emekliliğin yolunu gözlerken bulsanız ne hissederdiniz? İstediği hayatı

yaşayamamış ve bunu fark ettiğinde de artık çok geç olduğunu anlayan kişi hangi his içinde olursa

siz de kendinizi büyük ihtimalle o his ile baş başa buluverirsiniz. Tabi kelamını ettiğim bu durum

zaten maksadı bu türlü bir son olanlar için sorun olan bir mevzu değil.

Günümüzün en az üçte birinin işte geçtiğini düşünürsek ömrümüzün işte tükendiğini söylemek abartı

olmamalı. Hal bu türlü olunca da; yapmak istemediğimiz bir işi sürdürmek, tüm vaktimizi ve enerjimizi

bu iş için harcamak, istemediğimiz bir hayatı yaşamak ile sonuçlanıyor. Çoğumuz yaşamışızdır ya da

yaşarız şöyle bir durumu. 1 saattir durakta otobüs bekledikten sonra, “O kadar bekledim, tahminen şimdi

gelir biraz daha bekleyeyim” diyerek önümüzden geçen minibüs ve taksilere binmeye bazen cesaret

edemeyiz. Kaybedeceklerimiz gelir çabucak aklımıza, kazanacaklarımızdan evvel. Meğer otobüsün ne

zaman geleceği ile ilgili kesin bir fikrimiz yoktur ve minibüs ya da taksiyi tercih ettiğimizde amaca şu

an bulunduğumuz yerden daha yakın olacağımız da katidir. Dahası, otobüse daha önce

bindiğimizden biliriz de otobüsü sevmediğimizi ve otobüsle seyahat yapmak da istemeyiz aslında.

“O kadar okudum, yüksek lisans yaptım, işimde de makul bir düzeye geldim, bu saatten sonra iş mi

değiştireyim” fikriyle sevmediğimiz ve yapmak istemediğimiz bir mesleği ya da işi sürdürerek

istemediğimiz bir hayatı yaşamaya mahkum oluyoruz. Kim mahkum etti bizi, neler sürükledi bizi bu

hayata…Herkesin bir nedeni var; nedenlerimiz birebir, emsal ya da farklı. Şu ana kadar olanlar oldu,

bundan sonrasının nasıl geçeceği konusunda sorumluluğumuz epey büyük. Meslek sahibi olurken

kendi irademizle bir seçim yapmış ya da yapmamış olsak da, sevmediğimiz şeyleri hayatımızdan

çıkarma kararını verecek olan yalnızca kendimiziz. Değişim için, dönüşüm (ya da dönüşün) için ancak

bu sorumluluğu alırsan farklı bir sonuçla karşılaşacaksın. Nossrat Peseschkian’ın dediği üzere “Daha

önce hiç sahip olmadığın bir şeye sahip olmak istiyorsan, daha evvel hiç yapmadığın bir şey

yapmalısın.”

Kimsenin sana istemediğin bir hayatı zorla yaşatamayacağını unutma. Bulunduğun yerden öbür yere

gitmeye gereksinimin ve niyetin varsa senin için sorumluluk alma ve harekete geçme vakti. Önünden

geçen fırsatları ve alternatifleri kıymetlendirme yolunu seçmek, hayatının geri kalanını kurtarmanda

sana yardımcı olacaktır. Bulunduğun yerden geçen bir taksi yoksa, o taksiyi çağırmak da sana düşüyor

elbette.

Başarılı seyahatler dilerim.

Uzm. Psk. Şahika Akkuş Sert