Bağımlılık ve Aile

Ailemizde bağımlılığı olan birisinin var olması, hepimiz için büyük bir telaş, ıstırap ve gerginlik kaynağıdır. Onu kurtarabilmek için çabaladıkça ümitsizliğimiz artar. Verilen onlarca kelam daima boşa çıkar. Elindeki parayı daima kullandığı maddeyi temin edebilmek için harcar, hatta kâfi olmayınca hırsızlıklar başlar. Bazen meskende çalacak bir şey olmayınca dışarıda da husus temin edebilmek için başlarını belaya sokabilecek davranışlarda bulunabilirler.

Peki biz ne kadar yardımcı olabiliyoruz? Niye onca uğraşımız boşa çıkıyor? Ben bugüne kadar sıcak yatağında yatarken, sıcak yemeğini yerken uyuşturucu husus bırakabilen bir insan görmedim. Aslında bunu yapmaları için hiçbir nedenleri de yoktur. Bağımlıların meskende yaşadıkları çatışmalar ne olursa olsun bu formda yaşamaya vakitle alışıyorlar. Motamot onlar üzere bizler de bu halde yaşamaya alışıyoruz. Yoksa bağımlı eşimizi tekraren terk etmekle tehdit edip terk edemememizi yada bunu sahiden yapıp tekrar geri dönmemizi nasıl açıklayabiliriz? Yada bağımlı çocuklarımıza savurduğumuz onlarca tehdidin kaçını nitekim yapabildik? Aile olarak kelam birliği yapabiliyor muyuz? Dengeli davranabiliyor muyuz? Bağımlıların ailelerinde en yaygın görülen şey aile içinde dengesizliklerin ve tutarsızlıkların olmasıdır. Bu bazen en başından beri var olan bir şey iken bazen de yakınlarımızın bağımlı olduğunu öğrenip bıraktırmak için çabalarken duygusal istikametten alt üst oluşlar hayatımızdan kaynaklanmaktadır. Öfkelenip bir şeyler yaparız, sonra da dayanamayıp yada endişelenip tam aksini yaparız. Bütün bunlar yardım etmekten çok daha çok bataklığa itmekten öteki bir şey değildir. Fark edemediğimiz biz bağımlı aileleri olarak, bizlerin de bağımlı bağlar oluşturduğumuzdur. Birtakım aileler yetişkin evlatlarını anlatırken hala çocuk diye bahsederler, onları çocuk üzere görür, çocuklarıymış üzere davranırlar. Haliyle bağımlı bireyde çocukluklarına devam eder, hiçbir vakit kendilerinin ve ailelerinin sorumluluklarını almak için bir şey yapmazlar. Kişinin kendine ve etrafına verdiği ziyanlara öfkelenip tutum alırız sonra da ya üzülürse ya başına bir şey gelirse diye endişelenip tekrar kanatlarımız altına alırız. Halbuki bilhassa bonzai, eroin, vs.. üzere hususlar kullanılmaya devam edilirse bunlar esasen sevdiklerimize mevte getirir. Unutmayalım ki “Korkulan kehanet kendini gerçekleştirir”, meskeni terk eder, dışarıda başına berbat bir şeyler gelebilir diye dehşetler yaşayıp tekrar kucak açmamız, onları kurtarmak değil bulundukları batağın içinde daha fazla kalmalarından öbür hiçbir işe yaramaz.

Aslında anlayamadığımız şeyler şunlardır:

1. Madde bağımlılığı bir hastalıktır. Beşerler maddeyi bırakabilirler lakin bağımlılık ömür uzunluğu sürer. Tıpkı sigarayı bırakıp ta efkarlı bir günümüzde bir sigara yakıp tekrar sigara bağımlılığına dönmemiz üzere.

2. Bağımlı kişi, husus kullanımını sürdürebilmek için her yolu dener. Kelamlar verir, palavralar söylerler fakat bunu başaramazlar zira onlar bağımlıdır.

3. Bağımlı kişi, bilhassa kullandığı husus ağır draklar yada alkol ise sağlıklı düşünememeye ve davranamamaya başlarlar.

4. Bağımlılığı olan yakınlarımızla yürüttüğümüz uğraş, bir mühlet sonra bizim de istikrarımızı bozmaktadır. Bir müddet sonra bizlerde sağlıklı düşünebilme ve davranabilme yeteneğimizi kaybederiz.

5. Hiçbir bağımlı her şey yolundayken maddeyi bırakmaz. Maddeyi bırakması için ya tabana vurması yada altüst olacağı sarsıcı bir olay yaşaması gerekir.

Bir beşere maddeyi bıraktırabilmek için bütün aile birlik olmalı, tek ağızdan net ve dengeli sözler kullanabilmelidir. Boş tehditlerden kaçınmalıdır, söylediği şeyi net olarak yapmalıdır. Bağımlı kişi kadar ailelerinde dayanak alması gerekir, bunun nedeni daha evvelce yapmış olduğu yanılgıları kavrayabilmesi ve bunları düzeltebilmesidir. Yaşamış oldukları duygusal yaralanmaları güzelleştirebilmek için son derece de kıymetlidir.

Önceden yaşanılan duygusal ve davranışsal problemler onarılmadan, ailenin birlik ve bütünlüğü sağlanılmadan, aile ilgileri uyumlu ve dengeli bir hale getirilmeden bağımlıya husus bıraktırmak çok daha güç bir hale gelmektedir. Ayaklarımız yere sağlam basmıyorsa, sağlıklı düşünebilip, sağlıklı davranamıyorsak, sarsılmış ve çaresiz durumda hissediyorsak asla sevdiklerimize gerekli dayanağı sağlayamayız. Unutmayalım ki iki topal birbirine takviye olursa ikisi de seke seke yürür. Sevdiklerimize takviye olabilmemiz için öncelikle bizim sağlıklı ve sağlam bir duruş sergilememiz gerekmektedir.