Toplumumuzda bilhassa anne olma ve anne sıfatına kavuşma ile birlikte kendini unutan, eskisi üzere kendine bakım veremeyen ya da önceliği her durumda çocuğu olan birçok annelik anlayışı var. Bu kavrama bağlılık artıkça artık çocuğum için yaşıyorumdan, çocuğum olmasaydı boşanırdım ya da şunu şunu yapardıma/yapmazdıma kadar ömür hudutlarını çerçeveleyebiliyor. Her şeyden evvel anne olmakla birlikte bakım verme zorunluluğunuz olan ve büsbütün size muhtaç olan bir canı yetiştirmek yükümlülüğü, bazen çok yanlış yerlere uzanabiliyor. O denli ki çocukların pahası tartışılmaz iken, bir annenin kendinden çocuğu için vazgeçmesi ise en büyük tehtidi oluşturabilir. Bu tehtit birinci olarak kişinin evvelden yaptıklarını yapamaması, kendine vakit ayıramaması, fizikî imajının değişmesi, ruhsal halinin gerginleşmesi üzere hem içsel hem dışsal birçok açıdan direkt hayat kalitesini düşürmeye başlıyor.
Kendine bakım veremeyen kişi çok sorumluluğun altında ezilebilir ve ağır bir baskı hissederek anksiyete ya da depresyon yaşayabilir. Bilhassa depresyonda görülen kişinin kendine bakım verememesi, çaresizlik hissi, çökkünlük, uykusuzluk, iştah kaybı ya da konsantre olamama üzere belirtiler çok annelikte de kendini gösterebilir. Birebir vakitte anksiyete ile birlikte kişi ağır tedirginlik, heyecan, olumsuz fikirler içinde zehirlenebilir. Tüm bunlar sadece yaşanabilecek ruhsal tesirlerden kimileri iken, kendini es geçen bayanlar annelik rolüne fazla kapılma ile birlikte eşleriyle olan bağlantıları de sorun altına girebilir. Kişinin annelik rolü istikrarı bozuldukça eşlik rolü takılmaya başlayabilir. Kendinden ve eşinden uzaklaşarak kendini anneliğe adamak bu bağlamda ilgi sorunlarını de getirebilir. Halbuki evlilik ben ve sen alanlarını koruyarak biz olmayı başarabilmektir. Fakat ben alanını yok eden şahıslar başka alanlarda da istikrarı sarsılabilir. Eşini eskisi üzere fizikî ya da ruhsal olarak göremeyen bir erkek, annelik rolünün kutsallığına çok bürünen karısına eskisine üzere dokunamayan bir erkek haline dönüşebilir. Bu durumlar eşler ortasında uzaklaşmaya, tartışmalara hatta üçüncü şahıslara davetiye kadar çığ üzere büyüyen bir tesir yaratabilir. İlgi boyutunda bakıldığında bilhassa annenin bebekle birlikte ki hayat değişiminde babaya rol vermesi ve babanın bebek için tıpkı sorumlulukları alabilmesi çiftlerin alakalarını de besler. Babanın bebekle ya da çocukla kurduğu bağ, vazifeler ya da geçirilen vakit hem çocuk için hem anne hem de baba için epeyce olumludur. Bilhassa bu yeni periyotta yeni baba sıfatına kavuşan kişinin bu rolü öğrenmesi ve eşlik etmesi gerekir. Babanın çocuğun muhtaçlıklarını bölüşmesi ise asla anneye yardım değil; baba olarak yapılması gereken bir durum olarak algılanmalıdır. Unutulmamalı ki bebekle bir arada yalnızca bayanlar anne olmuyor birebir vakit da erkeklerde baba oluyor! Bu yüzden babalık alanını annelik alanıyla bastırmak değil dengelemek gerekmektedir.
Aşırı anneliğin ise çocukla bir arada kişinin kendisine faydasının olmasının fark edilmesi hayli kıymetlidir. Annelerin çocuğum için yaşıyorum bakış açısından arınması birinci adımdır. Bir annenin çocuğuna katkılı olabilmesi için birinci gereken şey, kendisinin sağlıklı ve keyifli olmasıdır. Bu cümle katiyetle bir çocuk ihmali olarak algılanmamalıdır. Ruhsal eza yaşayan ya da sağlıklı olmayan bir anne çocuğuna sıhhat, memnunluk ve huzuru veremez. Diğerlerine vermek istediklerimizin bu yüzden kendimizde olması kaidedir. Paylaşılan herşeyin öncelikle mutlak bizde bulunması gerekir. İşte ozaman birinci olarak kendimiz için yaşamayı öğrenirsek eşimizle çocuğumuzla da memnun ve sağlıklı formda birlikte yaşamayı başarabiliriz.
0 Yorum